Ќе го врежам моето име во каменот
И ќе заминам утре како Безимен
А вие гледајте секој ден во она што беше вчера

 
 
Еден ден,да еден ден

 Вечерва,некаде пред полноќ
Ќе ги поканам Гавраните на последна Гозба
Од чемерот кој остана по сите мртви денови

 Не би можел да живеам без Поезиата
Зошто таа ми е се
И болка,и здив,и насмевка

 
Милион прашања со милион одговори денес се родија
се прекрстија на некои чудни крстопати

 
За немирот на еден скитник
Прочитав сосем случајно во дневникот на една Куртизана

 
 
Додека земјата сонливо дишеше

 
 
Тишината има папсан, премален глас

 Премалениот заод седна на каменот,сакаќи така да ги одмори своите последни мигови,и во тие мигови го гледаше Човекот.
А тој..Започна со Света Вода,донесена од камен Манастир,да ја плакне  кожата од сите наслаги на стравот..ненадејното ...

  
’Ртеше во височините новата тишина
Од оганот на неговата крв

 Ураганот на Судбината
 
Ураганот на Судбината го поведе невиното синило од далечините

Во кошула на Младоженец
 
 

 Дождот само што не почна да врни,а Јас седев повторно на истото место на Кејот,исто како пред дваесет и неколку години во минатото,но сега Сам..седев гледаќи ги брановите на Вардар..чудно,беа исти како и порани,диви и непокорени,немирни...

 
 
Имаше една историја на грев и пекол