За немирот на еден скитник

Прочитав сосем случајно во дневникот на една Куртизана

Којзнае

Можеби за ова и небото знае

Та затоа молчешкум се покорува секогаш пред мољните

Но

Помеѓу редовите

Беа солзите негови

И нејзини парчиња од веќе исушен кармин

Кога во тишината само слушав,но не читав

И хартијата како да јачеше од тежината

Несакаќи да ја каже целата вистина

Прочитав

И двајцата биле закоравени Атеисти

И затоа не се плашеле од Бога

Ни пак од Гревот

Единствено им недостасувало сјајот во човечкото око

Слушнале дека таму е запишана една цела непозната религија

На една страна пишуваше

Се изморивме гледаќи во оклопот на луѓето

Бараќи го Човекот

Потоа..сега малку ќе замолчам

Со твоите нокти,гребиш по мојата душа

Додека стоиш,дишеќи позади мене

Дланките,тие мали слатки криља на пеперутките

Ги бидат сите скриени желби

Повторно,повторно,повторно да те почуствувам

Бесмислено е веќе да зборувам

За дневникот на Куртизаната

Кога и небото молчи.