Тишината има папсан, премален глас

Стравот е веќе на умирање

А Јас би останал и понатаму нижтожен,и беден

Ако пишувам за тебе,наместо утеха

Безимена Жено

Сега со пркост,наместо очај

Ќе ја погребам последната солза

На сува жед планина

Нека таа некој ден,кога ќе се открие големата измама

Кога ќе падне твојата маска на мудроста,а под неа само празнина

Те праша само

Се сеќаваш ли кога последен пат вистински сонуваше

Не припаѓам веќе на овој свет

Немам иднина

Се ослободив од неизвесноста

Чекор,и пак чекор,и пак чекор,се до целта

Меѓу кадрави облаци кои меѓусебно со пламен се милуваат

Или тоа е само игра на Ангелите

Би сакал ова да е само празно претчуство

Но потоците на мракот течат кон тебе

Восокот од црната свеќа веќе се истопи

Ја запали за мене на камен,каде што су седел како дете

Утревечер,последното пламенче ќе стори..паф..и играта заврши

А тебе,тишината рапаво ќе ти се кикоти

Ќе ти шепоти весело,само кукла си,дојдена да си играат другите..

Нагрнат само со своите мисли,танцувам

Ветерот го прегрнувам

Можеби е само молитва за прошка од времето

Или обред на моите прадедовци

Денот се наближува,ти остана само мракот

Со ова ја погребав и солзата,и тебе засекогаш.