’Ртеше во височините новата тишина

Од оганот на неговата крв

Под него

Со нечујни чекори се губеа соништата.

Тоа беше во заодот на последното лето

Кога Умираше и Воскреснуваше во Јадрото на сувите молитви.

Дочека

И помина вознесено под Исусовата сенка

Оставаќи ја и човечката кожа

И маската

И својата загадачност

Земаќи го само спокојот.

Ненужните објаснувања ете беа непотребни

Пред полноќ беше измиен од дожд

Малку затрепери пред последниот здив

Но ја знаеше причината

Пред него беше Летот кон Вечност.

Не го плашеа сега стегите на живите

И немаше веќе своја сенка

Малку беше молчелив

Бидеќи беше надвор од сите познати сваќања.