-земи..знам дека сакаш ги пластиш тие црни пластови во твојата душа..

-интересно..

-да интересно е што сеуште гледам дека пламти оганот во твоето срце,а ти ..ти го гасниш секој ден со твојата тага..

Замолчиш,незнаев што да му одговорам.

-ќе ти кажам само едно..продложи..плашисе само од човекот кој нема веќе што да изгуби во својот живот..

-но јас мислам дека изгубив се..ги изгубив и соништата..

-не..не си во право,рече..ги изгуби туѓите,зошто сонуваше некои непознати матни сништа..а твоите,твоите ти се на допирот од раката..

-не ве разбирам..

-изгуби,нешто што никогаш небеше твое..така да и оваа твоја тага е бесцелна..

Ме фати за рака креваќиме од ладните скали,а и да не ми речеше,ќе морав да станам,бидеќи ситните капки дожд веќе започнаа да паѓаат.

-ајде оди..напред..твојот голем сон те чека нестрпливо..

Чудно,се изгуби премногу бргу од мојот поглед..останавме Јас и дождот кој паѓаше.